Zıt Kutuplar

Konu: Zıt Kutuplar Salı Ağus. 18, 2009 2:37 am

Kendi görüntümle dışarıya çıkmayalı gerçekten uzun zaman olmuştu. Kendi görüntümü unuttum diyebilirim. Gerçek görüntüme aynada bakınca biran bir yabancılık çekmiştim. Sanki ruhumla başkasının bedenine geçmiş gibiydim, aynada bu görüntüme alışınca üzerime ince bir palto alarak kendimi dışarıya attım. Bir süre dışarıda dolaştıktan sonra Hogsmeade cisimlenmek istedim. Çok uzun süredir muggle’larla iç içe yaşayarak gizlenmiştim. Biraz büyücü topluluğu iyi gelebilirdi belki. Cisimlenmek için bir yer arıyordum ama Londra’da her yer tıkabasa doluydu. Sonunda cisimlenebileceğim bir tenha sokak bulmuştum. Oraya girerek tek bir adım attım ve sonra kendimi bir anda Hogsmeade’da buldum. Bu ulaşım yolu oldukça hızlı olsa da asla bunu seçmem. Oldum olası hiç sevmemişimdir. Her cisimlendiğimde midemdeki bütün yiyecekler ağzıma kadar gelir ve tekrar aşağıya iner. Bu ağzımı yakan tatlar için acilen birkaç kadeh bir şeyler içmeliydim. Kendimi Hogsmeade’da ilk gördüğüm bara attım ama seçimim oldukça kötüydü Domuz Kafası! Tam arkamı dönüp oturmaktan başka çare olmadığını anladım. Çünkü, bir yere oturmasa ve bir şeyler içmesem her an kusabilirdim. Koşar adım barın yanına gittim ve oraya oturarak barmeni çağırdım “ Acilen bana içecek bir şey getir. Ne olursa!” son söylediğim biraz bağırarak çıkmış olsa da bu barmeni daha da hızlandırmıştı.

Konu: Geri: Zıt Kutuplar Salı Ağus. 18, 2009 2:58 am

Okulun açılmasına çok az kala yine Hogwarts'a yakın bir yerlerde-belki bir arkadaşta- kalma çabalarımla erkenden gelmiştim buralara. ''Sanırım sezonu bu sene erken açtım. Kimseler yok.'' diye mırıldandım ama kendime çok az bir düşünme payı verdiğimde acı gerçekle yüzleşebildim. Herkesin işi gücü olduğunu bildiğim halde bu durumdan yakınmanın faydası neydi ki? Bunu anlamamak için gerizekalı olmaya gerek yoktu; ama ben ekstradan bir de gerizekalıydım zaten. Dudaklarımı, tıpkı bir erkek gibi, iğrenç bir şekilde tükürmek için büzdüm. Çakıllı, kumlu, bozuk yoldaki yerinden nasibini almış epitel hücrelerimi ardımda bırakırken başımın ağrısına engel olamadım. Bugün o kadar çok yer gezmiştim ki kafam allak bullak olmuştu. Sakin biryerlerde ferahlatıcı bir şeyler içmeye ve içimi açacak ayaküstü barmen muhabbetine ihtiyacım vardı. Bir kadına göre isteklerim çok basitti. Hayatımın erkeğine henüz rastlamamıştım, kariyerimin zirve noktasında her şeyi batırmış ama arkamda güçlü bir hayran kitlesi bırakmıştım. Bunun da kıymetini bilmediğim için; şimdi yalnız sayılabilirdim.

Domuz Kafası yine güzeldi. Jack'e-tanıdığım en süper barmene- elimi kaldırarak selam vermiştim ve umursamaz bir tavırla ''Selam Jack? Bana her zamankinden.'' diye eklemiştim. Yorgunluktan yanımda duran mükemmelliği bile görememiştim ve gördüğüm anda bakışıyla karşılaştım. ''Hay aksi, neden aynı anda birbirimize bakmak zorundayız ki?'' demiştim ona karşı. Aslında bu içimden geçen bir düşünceydi. Devamı da şöyleydi: ''Sen bana baktığında sana bakamadığımı fark ettim.''

Konu: Geri: Zıt Kutuplar Salı Ağus. 18, 2009 3:20 am

Kendime gelmek için oturmuş ve önüme gelen içkiyi içiyordum. İçki biraz sert olsa da bu hoşuma gitmişti. Ağzımda kalan acı tat gitsin diye hızlı hızlı içiyordum ama o inadına boğazımda kalıyordu. Tiksindirici ve bir o kadarda mide bulandırıcı bir tat. Neredeyse her gün iğrendirici cesetleri araştırırdım ama o zaman bile bu kadar iğrenmiyorum. Aslında o cesetler artık ilgi çekici gelmeye bile başladı. Bu işi birkaç yıl yapınca işin gizemini ve heycanını anlıyorsunuz ölüdeki gizli büyüleri veya iksirleri bulma. Çok tüyler ürepertici gibi görünse de hiç öyle değil. İlk aylar çok zor geçiyor ama daha sonra alışıyorsun. Ama biri daha benim gibi bir şey yapacaksa tek tavsiyem var yanında birini götür. O zaman daha rahat olabiliyor. Ben bunları düşünürken içeri bir kadın girmiş ve barmene seslenmişti ''Selam Jack? Bana her zamankinden.'' düşüncelerime o kadar dalmıştım ki kadının yüzüne bakmamıştım. Aniden böyle bir ihtiyaç duyarak ona doğru döndüm ama ne şansı ki aynı ihtiyacı oda duymuştu. Kadın gerçekten çok güzeldi. Hayatımda bir çok kadınla çıkmıştım ama hiç birisiyle böyle bi duygu hissetmemiştim. İnanılır gibi değildi. Kadın gözüme bir veela gibi gözüküyordu şuan. Ama değildi gerçek bizim gibi bir insandı. Ama belki bir yarı veelaydı. Ama öyle olmasını istemiyordum il kez bir kadına karşı böyle bir şey hissettim ve bir daha olacağından şüphe ediyordum. Onunla bir an evel konuşmalıydım “Merhaba. Ben John Lincoln Sephiroth" bu çok saçma olmuştu ama elimden sadece bu geliyordu.

Konu: Geri: Zıt Kutuplar Salı Ağus. 18, 2009 11:17 pm

Karşımda yarı donmuş yakışıklı bir adam duruyordu ve sanki uyartıları beynine iki kat yavaşlamış olarak gidiyordu. Yani en azından buradan öyle hissediliyordu. Konuşmaya başlamaya çabalaması gereğinden uzun sürmüştü ve yine anormal bir şekilde her şeyi bir çırpıda söyleyiverdi. Dikkat kesilmeseydim ne söylediğini duyamazdım beki de. ''Merhaba. Ben John Lincoln Sephiroth." Harika, diye düşündüm. Bana konuşacak bir şey kalmadı pek. Adımı söyleyip geçecektim büyük ihtimalle ve karşımdaki adam da benden etkilendiğinden değil sadece nezaketen konuşmuştu. En azından ona sarhoş olup çarptığımda-daha kötüsü belki de üstüne kustuğumda- ''Özür dilerim Bay Sephiroth.'' deme imkanım olacaktı. Önüme koyulan bardağın sesiyle ilgimi tezgaha yönelttim ve adımı geveleyerek söyledim. ''Ben de Gorjeu, gerisi önemli değil.'' Bir profesör olarak amma kendine güvensiz davranıyordum. Yani Hogwarts gibi bir okulda istediğim mevkinin bana seve seve verilmesinden o kadar memnumdum ki; hiç belli etmiyordum. Bardaktan yansıyan görüntüme baktım, sağ gözüm kanlanmıştı. Tam da zamanıydı sanki; her şeyiyle kusursuz bir adamın karşısında yenilmiş ve sefil birini oynuyordum. Kendimi savunma amaçlı konuşmak zorunda kaldım, aslında zaten konuşmaya... can atıyordum. ''Beni sokakta yaşayan bir büyücü sanmayın. Hogwarts'ın Uçuş Profesörü'yüm. Eskiden de Quidditch oyuncusuydum. Belki tanırsınız; ama tanımamanızı yeğlerdim. Şahsen; ben o oyuncuyu kimliğimle bağdaştıramıyorum. Ah, ne güzel bir akşam... Ve siz bana kısa süre de olsa katlandınız. Teşekkürler Bay Sephiroth.'' Evet, sonunda içimden ne geçiyorsa söylemiştim ama sanırım hepsinde tavana bakıyordum ve heyecandan sesim titriyordu. Aramızda tekrar bir suskunluk başlama ihtimali neydi? Hiçbir fikrim olmadığı için pişmandım.

Konu: Geri: Zıt Kutuplar Cuma Ağus. 21, 2009 1:03 am

Kendimi tanıttıktan sonra yüzümü tekrar içkime çevirmiştim. Aslına bakarsanız hep yanımda duran bayana bakmak istesem de bu biraz garip olabilirdi. Ama sonunda başka konulara kafa yormaya başlamıştım. En azından kendime öyle söylüyorum. İlk başlarda her zaman yaptığım gibi okuduğum kitapları düşünmeye başladım ama sonra bunun çok saçma olduğunu bilerek durdum. Şu an hiçbir şey düşünmüyor... düşünemiyordum. Sonra kafamı cevap beklercesine çevirmiştim ki tam o anda beklediğim cevap gelmişti ''Ben de Gorjeu, gerisi
önemli değil.'' Dedi. Eh bu beklediğim cevap olmasa da bir ilerlemedir. Aslında kadınlar üzerinde her zaman büyük bir etkiye sahip olup istediğim kadınla çıkmayı başarmışımdır. Ama çoğu sadece bir anlık şeylerdi ama bu kadın… Anlatmaya sözcüklerin yeteceğini sanmıyorum. Sanki onu özel kılan başka bir şey var. Beni ona çeken bir şey. Ama bunun ne olduğuna dair en ufak bir bilgim yoktu. Ama o anda kafama dank etti. Her ne kadar bunu inkar etsem de bu açık ve net bir şekilde ortadaydı: AŞK! İşte anahtar kelimeyi bulmuştum. Aşk. 30 senelik yaşantımda daha önce aşık olmamıştım. Hayatım boyunca bir birinden güzel kızlar ve çekici kızlar görmüştüm ama hiçbiri üzerimde bu kadar etki bırakmamıştı. O anda tekrar konuştu ''Beni sokakta yaşayan bir büyücü sanmayın. Hogwarts'ın Uçuş Profesörü'yüm. Eskiden de Quidditch oyuncusuydum. Belki tanırsınız; ama tanımamanızı yeğlerdim. Şahsen; ben o oyuncuyu kimliğimle bağdaştıramıyorum. Ah, ne güzel bir akşam... Ve siz bana kısa süre de olsa katlandınız. Teşekkürler Bay Sephiroth.'' Demek ki aşk böyle bir şeydi söylediği her söz kulağıma müzik gibi geliyordu. Şu an ona bir cevap vermeli miydim bilmiyorum. Ama zaten ne diyeceğimi de bilmiyorum. Tam kalkmak için hareketlenmiştim ki kimse fark etmeden tekrar oturdum. Öylece kalkıp gidemezdim. Ona bir cevap vermeliydim “Şunu söylemem gerek ki sizi sokakta yaşayan sıradan bir büyücü sanacak kadar aptal değilim. Böyle bir güzellik sokakta değil şatoda bile yaşasa az gelirdi.” Bir an nefes almak için sustum ve kelimeleri kafamda birleştirdim “Ve ben size kısa süre katlanmak yerine sizinle uzun bir süre sohbet etmeyi tercih ederim” İşte bu söyleyebileceklerim bu kadardı.

Konu: Geri: Zıt Kutuplar Paz Ağus. 30, 2009 4:39 pm

Son sözlerimden sonra kalkmak için bir hamle yaptığını hissetmiştim; fakat sonra durup hiç bozmadan oturmuştu yerine. Bana baktığında dudaklarının gülümsemek için kasıldığını görmüştüm; ama John bu gülümsemeyi durdurmak istiyordu. En sonunda o konuşmaya başlarken kendimi engelleyemeyip ben de gülümsemiştim. Ben duygularımı belli etmekten korkmazdım, hem de hiçbir zaman. O anda Bay Sephiroth'un bu heyecanlı hali beni fazlasıyla sevindirmişti, yine de nedenini anlayamadım. “Şunu
söylemem gerek ki sizi sokakta yaşayan sıradan bir büyücü sanacak kadar aptal değilim.Böyle bir güzellik sokakta değil şatoda bile yaşasa az gelirdi.” Eh, ben pek öyle şeyleri sevmezdim; ama beni utandırmayı başarmıştı. Susmuştu. Bu sefer nedenini anlayabiliyordum. Bu kadar iltifatı hak etmediğimi düşünüp abarttığını anlamıştı. John'a saygı duydum, insanlara saygı duyardım ve onların kararlarına. Hiçbir şekilde lehime çevirmeye çalışmadım durumları. O konuşmaya devam etti: “Ve ben size kısa süre katlanmak yerine sizinle uzun bir süre sohbet etmeyi tercih ederim.” Ve ben öldüm. Birkaç saniye öylece kalmıştım, tüm bedenim kilitlendi. John'ın bana bedenkilit büyüsü yapıp yapmadığından emin olmak istiyordum. Ya da beni kendine mi aşık etmişti? Bu his en güçlü aşk iksiri Amortentia'yı bile sollardı. O zaman aşkın ta kendisiydi.

Kafamın içinde yükselen bir melodiyle ona doğru biraz daha yaklaştım ve yüzümü onunkinin hizasına getirdim. Sonra içkinin tadını ağzımdan uçuran, ondan daha güzel ve sıcak bir nefes hissettim. Viski gibi içimi yakmıyor aksine kendimi evimdeymişim gibi hissettiriyordu. Barmen arkadaşım Jack'e aldırış etmeden-ya da etraftaki herhangi bir şeye- orada sadece ikimiz varmış gibi davrandım. Sıcak nefesini daha derin hissediyordum bu defa ve elimde olmadan mıknatıs gibi çekiliyordum ona. O mıknatısın iki zıt kutbundan biriydim ve sanki sahip olduğum tüm manyetik güç dudaklarımda toplanmıştı.

Konu: Geri: Zıt Kutuplar Ptsi Ağus. 31, 2009 3:11 pm

Sözler ağzımdan heycanla çıkmıştı. Aynı heycanlada Gorjeu'yu takip ediyordu sanki gözlerim onun üzerine kilitlenmişti. Hayatımda böle bir şey daha olmamıştı, binlerce hatta on binlerce güzel kadın gördüm ama hiç birine böle bakmamıştım. Sözlerim bitmiş ama Gorjeu olduğu yerden hareket etmemişti. Sanki biri onu oraya yapıştırmış veya beden kilitleme büyüsü yapmıştı. Acaba neden yoluna devam etmemişti? Bu sözler veya ben onu etkilemediysem kesinlikle yoluna devam ederdi. Bu kadar yıllık zamparalık hayatımda bu kadaını öğrenmiştim. Biraz sonra Gorjeu, bana yavaşça yakalaştı ve yüzünü benimkinin hizasına getirdi. Şimdi onun nefesini yüzümde hissedebiliyordum. Nefesi bu dünya'da ki her şeyden ve herkezden daha güzel kokuyordu. Şimdi barda sanki sadece o ve ben vardık. Herkez (barmen dahil) sanki başka bir yerlere gitmişti. Kimseyi göremiyordum. Ondan başka kimseyi sadece o ve ben vardık. Şimdi yüzü ve dudakları karşımda duruyordu. Onu şimdi hemen öpmek istiyordum ama burası romantizim için çok güzel bir yere benzemiyordu ama daha fazla dayanamadım "Gorjeu, imkansız gelebilir ama seni seviyorum" dedim ve dudaklarımız kenetlendi.